บล็อกที่9I can change X I see! กับ
บล็อกที่8 I can change X by myself
อันนี้ก็จะเป็นการเล่าเรื่องครั้งสุดท้ายหลังจากที่ลองมาสองครั้ง รู้สึกว่าครั้งนี้อาจจะมีมั่วๆกว่าครั้งที่สองเพราะว่าต้องพูดสดเลย จากการฝึกพูดเพียงแค่สองครั้งก็อาจจะยังทำให้เห็นการเปลี่ยนแปลงได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ จากที่เรียนไปวันนี้เรื่อง 習得-学習仮説 ก็จะเห็นได้ว่าถึงแม้ว่าจะรู้วิธีการเล่าหรือหลักการที่ถูกต้องแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงๆเราก็ไม่สามารถเล่าแบบธรรมชาติตามnativeได้
はい、あのホテルのロビーでですね。（はい）長いソファーで二人の男性が座っているんですよ。（はい）
一人はおじいさんで新聞を読んでいます。で、もう一人は暇そうな、何も、特に何もしてないです。で、暇そうの方は、外国人がいって、なんか、なんとなく目があってしまって（はい、はい）で、その外国人が暇そうな男の方に来ているんですよ。（はい）たぶん、その男は英語ができないから、やばいなと思っちゃって、隣の新聞を読んでいるおじいさんの新聞の後ろに自分の体を隠した（ははは）急に入ってきちゃって、見えないようにするんですよね。（はい）で、二人とも知り合いじゃないですから、おじいさんの方がびっくりして、外国人の方も怒っているみたいな感じですね。（外国人が怒ったんですか）そうですね。何で私に逃げたんだろうと思っちゃうですよね。（へー）
เล่าเรื่องรอบนี้จะมีなんかกับでมากกว่ารอบก่อนเพราะจะพยายามใช้คำให้เหมือนรอบที่สองที่ได้แก้ศัพท์และแกรมม่าไว้อย่างถูกต้อง ถ้าเทียบกับรอบแรกที่เล่าไปเรื่อยๆน้อยศัพท์อันน้อยนิดไม่รู้สึกอะไรก็จะเล่าได้โดยไม่ใช้なんか แต่พอรอบสองได้รู้ศัพท์ที่ใช้ในการเล่ามากขึ้น ในรอบนี้ก็จะมีติดขัดบ้าง แต่ก็มีีการแทรกความคิดของตัวละครไปด้วยก็คิดว่าน่าจะทำให้เนื้อเรื่องดูสนุกขึ้นทำให้คนฟังมีあいづちมากขึ้นกว่าครั้งอื่น อาจจะเป็นเพราะครั้งนี้มีช่วงดิเลให้เพื่อนได้แทรกค่ะ 555
ええ、2回目に話したもののほうが聞いてるほうもずっとおもしろかったと思いますよ。
ตอบลบ「～ているんですよ」「～みたいな感じですね」なんていう表現に、ああ話しかけてもらってるなという印象があるんだと思います。
2回目に話したときは、1回目よりも上手く話そう！と頑張ったんだと思いますが、1回目のいいところもちゃんと残せたらもっとよかったですね。たとえば、なぜ外国人が近づいてくるのかという理由は1回目には言えていましたが、最後のものにはありません。
足りないものは補いつつも、今自分が持っているものも大切にできたらいいですね。